محمدکاظم کاظمی - آشتی

شکر خدا که اهل جدل همزبان شدند
با هم به سوی‌ِ کعبة عزّت روان شدند

شکر خدا که گردنه‌گیران محترم‌

بر گلّه‌های بی سر و صاحب شبان شدند

شکر خدا که کم‌کمک از یاد می‌رود

روزی که پشت نعش برادر نهان شدند

شکر خدا که مسجد و محراب شهر نیز

یکباره ـ پوست‌کنده بگویم ـ دکان شدند

جمعی‌، چنان قدیم‌، هر آن را که سر فراشت‌

قربان مادر و پدر و خانمان شدند

یعنی دوباره دشمن‌ِ سوگندخورده را

با استخوان سینة خود نردبان شدند

مانند بارهای دگر بعدِ گیر و دار

بر خون خویش و نعش پدر میهمان شدند

* 

هر کس به گونه‌ای به هدر داد آن چه داشت‌
یک عدّه هم که سگ نشدند استخوان شدند