علی‌رضا بدیع

خوش باش دل ای دل! پس از آن چله‌نشینی
افتاده سر و کار تو با ماه‌جبینی

در سیر الی الله به دنبال تو بودیم
ای گنج روانی که عیان روی زمینی

در خَلق تو آمیخته شد آینه با آب
حیف از تو که با هر کس و ناکس بنشینی

تمثیل غم عشق تو با قلب ظریفم
یک باغ انار است و یکی کاسه‌ی چینی

لبخند تو با اخم تو زیباست که چون سیب
شیرینی و با ترشی دل‌خواه عجینی

دل‌واپس آنم که مبادا بدرخشد
در حلقه ی صاحب‌نظران چون تو نگینی

هنگام قنوت آمد و ما دست فشاندیم
آن‌جا که تو پیش نظر آیی، چه یقینی؟

حالی‌ست مرا بر اثر مرحمت دوست
چون خلسه‌ی انگور پس از چله‌نشینی...