سیّدحمیدرضا رجایی رامشه

بس شنیدم داستان بی‌کسی
بس شنیدم قصه دل‌واپسی

قصه عشق از زبان هر کسی
گفته‌اند از نی حکایت‌ها بسی

حال از من بشنو این افسانه را
داستان این دل دیوانه را

چشم‌هایش بویی از نیرنگ داشت
دل دریغا! سینه‌ای از سنگ داشت

با دلم انگار قصد جنگ داشت
گویی از با من نشستن ننگ داشت

عاشقم من، قصد هیچ انکار نیست
لیک با عاشق نشستن عار نیست

کار او آتش زدن؛ من سوختن
در دل شب چشم بر در دوختن

من خریدن ناز او نفروختن
باز آتش در دلم افروختن

سوختن در عشق را از بر شدیم
آتشی بودیم و خاکستر شدیم

از غم این عشق مردن باک نیست
خون دل هر لحظه خوردن باک نیست

از دل دیوانه بردن باک نیست
دل که رفت از سر سپردن باک نیست

آه! می‌ترسم شبی رسوا شوم
بدتر از رسوایی‌ام، تنها شوم

وای بر این صید و آه از آن کمند
پیش رویم خنده، پشتم پوزخند

بر چنین نامهربانی دل مبند
دوستان گفتند و دل نشنید پند

پیش از این پند نهان دوستان
حال هم زخم زبان دوستان

خانه‌ای ویران‌تر از ویرانه‌ام
من حقیقت نیستم، افسانه‌ام

گر چه سوزد پر، ولی پروانه‌ام
فاش می‌گویم که من دیوانه‌ام

تا به کی آخر چنین دیوانگی؟
پیلگی به‌تر از این پروانگی!

گفتمش: آرام جانی، گفت: نه
گفتمش: شیرین‌زبانی، گفت: نه

می‌شود یک شب بمانی، گفت: نه
گفتمش: نامهربانی، گفت: نه

دل شبی دور از خیالش سر نکرد
گفتمش؛ افسوس! او باور نکرد

چشم بر هم می‌نهد، من نیستم
می‌گشاید چشم، من من نیستم

خود نمی‌دانم خدایا! کیستم
یک نفر با من بگوید چیستم؟

بس کشیدم آه از دل بردنش
آه! اگر آهم بگیرد دامنش

با تمام بی‌کسی‌ها ساختم
دل سپردم، سر به زیر انداختم

این قماری بود و من نشاختم
وای برمن، ساده بودم باختم

دل سپردن دست او دیوانگی است
آه! غیر از من کسی دیوانه نیست

گریه کردن تا سحر کار من است
شاهد من چشم بیمار من است

فکر می‌کردم که او یار من است
نه،  فقط در فکر آزار من است

نیت‌اش از عشق تنها خواهش است
دوستت دارم دروغی فاحش است

یک شب آمد زیر و رویم کرد و رفت
بغض تلخی در گلویم کرد و رفت

پای‌بند جست‌وجویم کرد و رفت
عاقبت بی‌آبرویم کرد و رفت

این دل دیوانه آخر جای کیست؟
وان که مجنونش منم لیلای کیست؟

مذهب او هر چه باداباد بود
خوش به حالش کاین قدر آزاد بود

بی نیاز از مستی مِی، شاد بود
چشم‌هایش مست مادرزاد بود

یک شبه از عمر سیرم کرد و رفت
بیست سالم بود، پیرم کرد و رفت

سیّدحمیدرضا رجایی رامشه

یک شاخه عشق می‌دهمت، بو نمی‌کنی
دیوانه‌ای تو هم، به خدا! رو نمی‌کنی

رویت همیشه در نظرم هست نازنین!
هر چند این زمانه به ما رو نمی‌کنی

جادوی چشم‌هات به بندم کشید و رفت
بهر رهایی‌ام ز چه جادو نمی‌کنی؟

بر پشت‌بام عاشقی‌ام برف غم نشست
پارو به دست داری و پارو نمی‌کنی

خو کرده‌ام به سنگ‌دلی‌هات، بی‌وفا
اما تو سنگ‌دل به کسی خو نمی‌کنی

یاری طلب نمودم و کس یاری‌ام نکرد
چشمم به دست توست ولی کو؟ نمی‌کنی

سیّدحمیدرضا رجایی رامشه

بر در چه می‌زنی، دری وا نمی‌شود
من گشته‌ام نگرد که پیدا نمی‌شود

لیلا یکی، درست بگویم خدا یکی
هر کس به یک کرشمه که لیلا نمی‌شود

مستی و عشق‌بازی و دستی به زلف یار
در شعر و قصه می‌شود، این‌جا نمی‌شود

او از تو سیب خواست، تو دیگر بگو چرا؟
آدم که خام خواهش حوا نمی‌شود

دریادلم، چه‌گونه به یک قطره دل دهم؟
یک قطره آب مانده که دریا نمی‌شود

حق با تو بود اگر به دلت مهر من نبود
دریا که در میان سبو جا نمی‌شود

حق با من است اگر ز تو دل می‌کنم شبی
یوسف که پای‌بند زلیخا نمی‌شود

از عشق توبه کردن من نیز بیهده است
هیچ اهرمن به توبه اهورا نمی‌شود  

سیّدحمیدرضا رجایی رامشه

توپ و مسلسل و تانک، سارا پدر ندارد
مردم شما که گفتید دیگر اثر ندارد؟

 گفتند غم مخور که پرواز کرده بابا
سارا به خویش می‌گفت، بابا که پر ندارد؟

 سارا دعا مکن که بابا به خوابت آید
دیدن ندارد آخر جسمی که سر ندارد

می‌گفت زنده باشد هرجا که رفته باشد
سارا به جز یتیمی ترس دگر ندارد

بابا انار دارد، سارا به خویش لرزید
خانم، کتاب جز این درس دگر ندارد؟

زنگ حساب و انشاء، زنگ ریاضی و جبر
سارا ببخش این‌جا زنگ خطر ندارد

کلّ کلاس گفتند، بابا انار دارد
سارا ولی نمی‌گفت، سارا پدر ندارد

سیّدحمیدرضا رجایی رامشه

وقتی سراپای مردی درگیر یک ماجرا بود
فهمیدم آن ماجرای چشمان یک آشنا بود

امواج ویران‌گری داشت، هر قطره‌اش بی‌کران بود
اعماق ناباوری داشت، دریا چه بی‌انتها بود

می‌شد شنید از سکوتش، غوغای پنهانی‌اش را
ما خود شنیدیم و دیدیم حتی سکوتش صدا بود

با یک دل آسمانی، یک زورق از باور عشق
دل را شبی زد به دریا، مردی که خود ناخدا بود

گرداب و طوفان سختی، دریا هم‌آن شب به پا کرد
زورق شکست و مسافر تنها امیدش خدا بود

دریا تو بودی و چشمت، امواج ویران‌گرش بود
وقتی که سکان قلبم محتاج یک ناخدا بود

اما چه خوش می‌خرامید در بسترت زورق دل
وقتی که آرامشی داشت، وقتی که دور از جفا بود

خود را به ساحل رساندم، من؛ مرد زورق‌شکسته
مردی که هرگز نپرسید دریا چرا بی‌وفا بود

در ساحل چشم‌هایت گفتم که جز من کسی نیست
اما دریغا ندیدم، ساحل پر از رد پا بود

دیگر کسی بعد از آن شب، از من سراغی ندارد
از من فقط قصه ای ماند، مردی که در شب رها بود

سیّدحمیدرضا رجایی رامشه

آه! در شهر شما یاری نبود
قصه‌هایم را خریداری نبود

وای! رسم شهرتان بی‌داد بود
شهرتان از خون ما آباد بود

از در و دیوارتان خون می‌چکد
خون من، فرهاد، مجنون می‌چکد

آسمان خالی شد از فریادتان
بیستون در حسرت فرهادتان

کوه کندن گر نباشد پیشه‌ام
بویی از فرهاد دارد تیشه‌ام

عشق از من دور و پایم لنگ بود
قیمتش بسیار و دستم تنگ بود

گر نرفتم هر دو پایم خسته بود
تیشه گر افتاد دستم بسته بود

هیچ کس دست مرا وا کرد؟ نه!
فکر دست تنگ ما را کرد؟ نه!

هیچ کس از حال ما پرسید؟ نه!
هیچ کس اندوه ما را دید؟ نه!

هیچ کس اشکی برای ما نریخت
هر که با ما بود از ما می‌گریخت

سیّدحمیدرضا رجایی رامشه

در میان خلق سردرگم شدم
عاقبت آلوده مردم شدم!

بعد از این با بی‌کسی خو می‌کنم
هر چه در دل داشتم رو می‌کنم

نیستم از مردم خنجر به دست
بت‌پرستم، بت‌پرستم، بت‌پرست

بت‌پرستم، بت‌پرستی کار ماست
چشم مستی تحفه بازار ماست

درد می‌بارد چون لب تر می‌کنم
طالعم شوم است باور می‌کنم

من که با دریا تلاطم کرده‌ام
راه دریا را چرا گم کرده‌ام؟!

خسته‌ام از قصه‌های شوم‌تان
خسته از هم‌دردی مسموم‌تان

این همه خنجر، دل کس خون نشد
این همه لیلی، کسی مجنون نشد

قفل غم بر درب سلولم مزن
من خودم خوش‌باورم گولم مزن!

سیّدحمیدرضا رجایی رامشه

چراغ خانه شمع روشنی بود
در آن سو سایه‌ی مرد و زنی بود

چراغ خانه‌شان خاموش گردید
پس از آن سایه روی سایه لغزید

من بیچاره آن شب شکل بستم
پس از نه ماه فهمیدم که هستم

به دنیا آمدم، گفتم بهشت است!
شنیدم چارم اردیبهشت است

به دنیا آمدم نوزاد بودم
پر از اندوه مادرزاد بودم

گذشت ایام و کم‌کم راه رفتم
گذشت ایام و دانشگاه رفتم

« سیه‌چشمی به کار عشق استاد»
تمام هستی‌ام را داد بر باد

دچارم کرد و ناچارم رها کرد
نمی‌گویم که او با من چه‌ها کرد

نمی‌گویم که آتش زد به جانم
ولی می‌سوخت مغز استخوانم

هزاران آتش اندر سینه دارم
نمی‌گویم‌، که می‌سوزد زبانم

برو فرهاد! این‌جا بیستون نیست
برو این خانه غیر از خاک و خون نیست

اگر خاکسترت را باد برده
برو شیرین تو را از یاد برده

نی‌ام فرهاد، شیرینی ندارم
دگر لامذهبم، دینی ندارم

دریغا! گر ازو چیزی شنفتم
ولی با او هزاران بار گفتم:

« تو که نوشم نه‌ای، نیشم چرایی؟
تو که یارم نه‌ای پیشم چرایی؟

تو که مرهم نه‌ای زخم دلم را
نمک‌پاش دل ریشم چرایی؟»

دریغا! باز اگر چیزی شنفتم
ولی توی دلم این بار گفتم:

«چه خوش بی مهربونی از دو سر بی
که یک‌سر مهربونی دردسر بی

اگر مجنون دل شوریده‌ای داشت
دل لیلی ازو شوریده‌تر بی»

ولی افسوس! امید باطلی بود
که سنگی بود اگر او را دلی بود

غریبه آمد و ناآشنا رفت
ولی با من نگفت آخر کجا رفت...

نماند او هرچه گفتم، هر چه کردم
به من می‌گفت دنبالش نگردم

گذشت ایام و یادش در دل من
چراغی بود و خاموشش نکردم

مرا هرچند او از یاد برده
ولی هرگز فراموشش نکردم...

گذشت ایام و کم‌کم تیره‌تر شد
گذشت ایام و از بد هم بتر شد

گذشت و دردهایی تازه دیدم
ولی کم نه، که بی‌اندازه دیدم

زنی دیدم که افسون می‌فروشد
جوانی را که افیون می‌فروشد

شنیدم دختری اندام خود را
شنیدم مادری خون می‌فروشد

به حرفم خنده کن، باشد، غمی نیست
ولی این حرف‌ها حرف کمی نیست

من از درد بزرگی با تو گفتم
خودم دیدم، نمی‌گویم شنفتم

خودم دیدم تلف کردند ما را
برای مرگ صف کردند ما را

خودم دیدم عدالت پخش کردند
خودم دیدم که با مردم چه کردند

ترازوی عدالت دست‌شان بود
یکی از حیله‌های پست‌شان بود!

خودم دیدم ترازوهایشان را
ترازوها و بازوهایشان را

خودم دیدم، قسم خوردن ندارد
حدیث و آیه آوردن ندارد

خودم دیدم، بلی، مجبور بودم
ولی ای کاش من هم کور بودم

سواری نیست، گردی بر نخیزد
دریغا! شیرمردی بر نخیزد

شما مردم! چه شد پس چشم‌تان کو؟
خروش خوشه‌های خشم‌تان کو؟

شماها پس چرا تدبیرتان نیست
قلم در دست‌تان شمشیرتان نیست؟

نمی‌بینی پر از بند است این‌جا؟
مگر غیرت منی چند است این‌جا؟

رفیقان! طبل توخالی است این بت
چه می ترسید؟ پوشالی است این بت

کمرهای شما گر خم نمی‌شد
که ایشان میخ‌شان محکم نمی‌شد!

نمی‌پرسید این‌ها از کجایند؟
که ابلیس‌اند و آدم می‌نمایند؟

که گرگ‌اند و لباس میش بر تن
رفیق دشمن و با دوست دشمن

مگر از آدمیت بو نبردند؟
مگر آب از کف ابلیس خوردند؟

مگر دیوارشان دیوار چین است؟
مگر حمام‌شان حمام فین است؟

که کشتن نزدشان صوم و صلات است
که جان آدمی نقل و نبات است!

ندانستیم و عمری بَرده بودیم
یزید است آن که بیعت کرده بودیم!

اگر کنده شکسته ریشه باقی است
اگر فرهاد رفته، تیشه باقی است

به این ماران بر دوشت مشو مست
برو ضحاک! این‌جا کاوه‌ای هست

نگو اندیشه و تدبیر خفته است
در این بیشه هزاران شیر خفته است

نگو این شیر در زنجیر، پیر است
همیشه شیر در زنجیر، شیر است!

اگر شیری به زیر خاک کردند
دگر شیران گریبان چاک کردند

چه‌ها دیدیم و غرق خون شد این دل
خدایا! با که گویم چون شد این دل؟

چه گویم که بر این مردم چه‌ها رفت        
عدالت از کجا آمد، کجا رفت؟

خدایا هر چه گفتم باز کم بود
فقط یک قطره از دریای غم بود

همیشه درد را با ما سری بود
ولی این درد، درد دیگری بود

هزاران نطفه درد است در من
قلم از درد آبستن شد امشب

از این پس کافرم، مردم ببینید
اهورایی که اهریمن شد امشب

به دنیا آمدم گفتم بهشت است!
شنیدم چارم اردیبهشت است

به دنیایم هدایت کرد مادر
ز دنیا می‌روم یک روز دیگر

شما ای بعد مرگم سوگ‌واران
مرا از مرگ باکی نیست یاران

فدای میهنم جان و تنم باد!
اگر مُردم به راه میهنم باد