صائب تبریزی

ما را ز شب وصل چه حاصل که تو از ناز
تا باز کنی بند قبا، صبح دمیده‌ است

شد عمر و نشد سیر، دل ما ز تپیدن
این قطرۀ خون از سر تیغ که چکیده است؟

ما در چه شماریم که خورشید جهان‌تاب
گردن به تماشای تو از صبح کشیده است