محمدعلی بهمنی

گر هم‌سفر عشق شدی مرد سفر باش
ور نه ره خود گیر و یکی راه‌گذر باش

هم نعره‌ی امواج، گَرَت عربده‌ای نیست
در برکه‌ی آسایش خود زمزمه‌گر باش

هش‌دار که یخ، تاب تب عشق ندارد
گر بسته‌ی قالب‌شده‌ای فکر دگر باش

عیسی‌ات اگر جان بدمد شب‌پره‌ای باز
وام از نفس عشق کن و مرغ سحر باش

هر خواب‌رگی در خور خون تو و من نیست
از خون منی در رگ بیدار خطر باش

***

من ناخلفی با پدر خویش نکردم
های ای خلف زندگی‌ام مثل پدر باش