لاادری

نه سزاوار حَرَم، نه لایق بت‌خانه‌ام
در خراب‌آباد دنیا، جغد بی‌ویرانه‌ام

فرقم از سرکوب محنت، یک نَفَس خالی نبود
گر ز کار افتاد دستم، ریخت بر سر، خانه‌ام

بس که هرگز پُر ندیدم، جام عیش خویش را
باورم ناید که پُر خواهد شدن پیمانه‌ام

من نباشم رونق عشق و محبت می‌رود
تیشه‌ی فرهادم و بال و پر پروانه‌ام